Vrijdag, even voor 11.00u ‘s ochtends. Tussen het zaagsel en de loshangende bedrading door word ik naar een van de weinige nog overgebleven kantoren op de vijfde verdieping van het Europoint 1 gebouw geleid. Ik ben net door de regen aan komen lopen vanaf metrostation Marconiplein, en bekijk het uitzicht op deze grijze, maar toch vrolijke dag. Oud truelogiX-werknemer Lennart heeft hier trouwens ook een kantoor, maar hij is vandaag vrij. Aan het klussen in zijn nieuwe huis.

Als ik in het kantoor rondkijk valt me op dat het bijna helemaal is ingericht zoals ik zou willen. Niet al te minimalistisch of simplistisch (Geoffrey en ik hebben ons lidmaatschap van het Simplistisch Verbond namelijk al jaren geleden opgezegd), maar wel strak, netjes en voornamelijk in zwart en aluminium (zelfs Senseo apparaat en waterkoker). Zelf had ik de Dells die op de bureau’s stonden liever vervangen door aluminium iMacs met bijbehorend plat toetsenbord, maar goed, dat ben ik.

Dit is echter niet mijn kantoor, en ook niet mijn huis, maar het kantoor van Geoffrey’s bedrijf thinksharp (think#), waar ik even op de koffie ben. Hoewel de smaken van Geoffrey en ik vaak mijlenver uiteen liggen (auto’s, games, vrouwen), zit het qua kantoorinrichting dus wel snor. We bespreken zijn nieuwe huis, het nieuwe huis van Jorn, het nieuwe huis van Lennart, het ondernemerschap, de omroepwereld en de nodige koetjes en kalfjes (koetje hier, koetje daar).

Want waarom was ik eigenlijk in Rotterdam? Om de sporen die het ondernemerschap in mijn leven had achtergelaten voor eens en voor altijd uit te wissen. Om 10.00u ‘s ochtends werd ik verwacht bij het Gerechtsgebouw aan het Wilhelminaplein (en dat zijn er meerdere, dus ook dat was even zoeken, gelukkig was ik ruim op tijd) en na een zitting die hoogstens tien minuten heeft geduurd kon ik voor eens en altijd het Gerechtsgebouw en de Belastingdienst in Rotterdam gedag zwaaien (alleen zitten er aan de Veemstraat dus ambtenaren op de begane grond aan de straatzijde en zal dat vast een vreemde aanblik hebben gegeven).

Als ik even later in de Donner sta pak ik er uit nieuwsgierigheid toch even wat boeken Handelsrecht bij, al was het maar om te kijken hoeveel faillissementen verhoudingsgewijs tot een homologatie van het akkoord komen. Dat zijn er niet al te veel. Ik krijg een binnenpretje als ik me bedenk dat we tien jaar geleden al deze boeken links hebben laten liggen en ons gelijk op de Donner Informatica hoek hebben gestort (wat technisch gezien niet helemaal juist is, want toen stonden de Informatica boeken namelijk nog linksachter in plaats van rechtsachter, men heeft dus gesmokkeld).

Nu is het dus tijd voor plannen maken en op zoek gaan. De juiste baan heb ik al, middenin de wereld van de Nederlandse Radio, Televisie en Internet, dus het komt nu aan op het zoeken van de juiste woonplaats en het juiste huis. Blijf ik in de buurt van Amsterdam? Noord? Purmerend? Hoofddorp? Ga ik de A1 volgen en in Naarden, Bussum, Hilversum, Soest en Amersfoort kijken, of ga ik naar Verweggistan (lees: Almere)? Een terugkeer naar Rotterdam lijkt me sowieso onpraktisch, dus dat heb ik uit mijn hoofd gezet. Oh, en ik moet nog iets zoeken. Want in de Albert Heijn hier op het Buikslotermeerplein kom ik echt iedereen tegen (oud-collega’s Martijn, Art, Jacco en zijn vriendin Esther, vriend Nick, Wouter Bos, Karin Bloemen, collega Dylan), maar haar blijkbaar niet.

PS: mocht ik voor de derde keer (1e keer LX, 2e keer RP) worden gematcht aan die ene klasgenote, dan geef ik het op. Ik verzin wel iets anders dan. Stomme datingsites met hun zogenaamde matchingintelligentie.