Le(e)ning

“Hou oud zijn jullie? 23? 24?”

We nemen allebei plaats voor het bureau van Tabitha, bij de bank waar we een lening af willen gaan sluiten. We antwoorden dat we beide 18 zijn, laten haar even bekomen van de verbazing, en als ze zelf heeft plaatsgenomen op haar stoel vervolgt ze het gesprek.

We hadden het allemaal uitgebreid doorgerekend. In ieder geval wilden we, als we professioneel aan de slag gingen met webdesign en grafisch ontwerp, alle software legaal in ons bezit hebben. Dat vereiste wat gewroet door allerlei verschillende licenties, uitdenken van upgrade constructies en leveranciers afbellen voor prijzen, maar dat wat we nu op papier hadden, was wat we echt nodig hadden. Daar waren we zeker van.

Omdat we veel dingen in eigen handen wilden houden hadden we ook al plannen gemaakt voor 1 of 2 servers, die we op gingen hangen bij een provider in Hoofddorp. Dat moest wel zo goedkoop mogelijk, dus we gingen zoveel mogelijk hardware sprokkelen bij de computerzaak in Rockanje waar Tim die zomer had gewerkt. Na het doornemen van alle prijslijsten hadden we de benodigde onderdelen uitgezocht, en ook een offerte voor 2 computerserver chassis’ binnen. Voor het bedrag dat we in ons plan hadden opgenomen moest het lukken, daar waren we zeker van.

Qua personeel was het al helemaal simpel. We hadden een klasgenoot (Stefan) zover dat hij in zijn vrije tijd het een en ander aan Sales activiteiten voor ons zou uitvoeren, de rest aan organisatie, techniek en uitvoering zouden we met z’n tweeen bewerkstelligen, bij Tim op zijn zolderkamer. Zolderkamerhosting en WebDesing (sic) heet dat tegenwoordig. Eventuele personele groei zouden we nog zeker een jaar aankijken, eerst maar eens zien hoeveel opdrachten er zouden binnenstromen. Zo hadden we het dan ook begroot, want we waren zeker van onze zaak.

“Weten jullie wat. Ik weet een accountant hier in de buurt die ook andere startende bedrijven op weg heeft geholpen met hun business plan. Ik geef jullie zijn adres en telefoonnummer, en dan zie ik jullie graag terug als jullie dit alles gezamenlijk hebben uitgewerkt.”

Zeker van de juistheid van ons plannen verlaten wij het bankkantoor aan de Rijksstraatweg en stappen op onze fiets om richting het kantoor van de accountant in de Vesting te rijden. Die man kan ons nog zoveel vertellen, boven de 15.000 gulden gaan we echt niet uitkomen…

It was all about logics

“Is het merk beschermd?”

Zo begint een reclame van Elzas-Noordzij. Toen wij op 9 september 1999 truelogiX inschreven hadden we daar maar bar weinig onderzoek naar laten doen. Want kom op, wie zou deze woordencombinatie, in deze spelling, met dit foute hoofdlettergebruik nou nog meer kunnen bedenken? Voor de zekerheid lieten we toch nog even in de database van de Kamer van Koophandel zoeken, maar dat er in onze branche geen naamgenoten aanwezig waren, dat was toch wel zeker. Althans, volgens Altavista.

RiTiCo was nooit een serieuze naam geweest, noch Hoffstra. Het plan was eigenlijk op het Wiegel, Palstra, en van den Hoff Groep te gaan noemen, WPHG. Het domein wphg.com was al door ons geregistreerd als voorbereiding daarop. Onze persoonlijke homepages en e-mail liepen al grotendeels via dat domein.

Dat Groep mocht echter niet, wees een kort telefoontje met de Kamer van Koophandel uit. Tenzij we natuurlijk ook echt een groep van bedrijven gingen vormen. En toen kort daarna ook Siebren (de W in WPHG) besloot niet mee te gaan in het geheel, was die optie helemaal verkeken. Want tja, wat hielden we nou over? PH. HP. Nee, ik vond dat ook niet echt werkbare opties.

truelogiX was het gevolg van 3 dagen lang brainstormen, gegoochel met woorden, woordenboeken en snelle opzetjes van logoâ€™s in elkaar krabbelen, zowel op papier als digitaal. Uiteindelijk kwam Tim met de combinatie true-logics, heb ik van een online woordenboek de Engelse definitie van ‘logic’ erbij gepakt en hebben we daarop onze eerste vormgeving en slogans gebaseerd. truelogiX – it’s all about logics.

Het true gedeelte in de naam zouden we later nog bij uitbreidingen kunnen gebruiken. Zo maakten we er dan een sterk merk van. Stel je voor, trueMedia voor audio/video toepassingen, trueDesign voor grafisch ontwerp en DTP, trueHosting voor website hosting, trueAccess voor internettoegang. In de tussentijd konden we al een halve splitsing maken door de divisies truelogiX WebDesign en truelogiX Internet in te richten.

Al die merken zijn niet van de grond gekomen. In de tussentijd is wel het bedrijfje TrueServer opgestaan, tegenwoordig opererend onder de naam True. Zij hebben een stuk meer succes gehad op internetgebied. Zo zie je maar – het gaat misschien toch niet allemaal over logica…

Wat is dat toch met het Brainpark?

Regelmatig zeg ik tegen de eigenaar van een ISP uit de Drechtstreek, dat als ze op het Brainpark of Rivium waren gaan zitten in plaats van Sliedrecht, Alblasserdam of Papendrecht, ik subiet mijn spullen had ingepakt en bij ze was gaan werken. Maar wat is dat toch met het Brainpark? Tja…

“Ik ben op weg naar kantoor.”

Erg vreemd om dat te zeggen tegen oud-klasgenoten. Terwijl ik afscheid neem van Siebren op Centraal Station merk ik op dat ik het toch nog niet normaal over mijn lippen krijg. Ik had het vorige week ook al geoefend, want toen zat Jantien bij me in de metro, op weg naar de Politieacademie.

Zo, op naar de tram. De keuze van trams richting kantoor was simpel, de 4 langs de Noordsingel, of de 6 langs de Zaagmolendrift en de Zaagmolenstraat. De 4 dus. Terwijl ik instap meen ik een van de drie HRO studentes die vanaf het Stationsplein richting Centraal Station lopen te herkennen. Iets korter haar, donkere jas. Nou ja, het zal wel.

Ik stap het kantoor binnen en groet iedereen. Wernher zit er, onze huisallochtoon. De Zuid-Afrikaan zit druk aan databases te bouwen, en stuurt per abuis een mailtje over Microsoft SQL richting een MySQL mailinglist. Naast hem zit Lennart, de luidruchtige student uit Hoek van Holland, te klussen aan ons geimproviseerde Intranet. Aan de andere kant van de kamer staren Marlon en Amsterdammer Rogier gebiologeerd naar het scherm van een van de Dell laptops. Druk bezig met de vormgeving voor een educatieve site met online literatuur.

Als ik door de tussenkamer annex lunchruimte loop, langs onze zoemende kantoorserver, zie ik Aimee al zitten in de directiekamer. Ook haar groet ik. Een rustig dagje dus vandaag. Op een drukke dag zou de kring in de voorkamer volledig bezet zijn, en zou je ook in de directiekamer nauwelijks nog een extra iemand kwijt kunnen.

Ik open een van de documenten waar ik al een tijdje aan werk. Begint onze grootheidswaanzin toe te slaan? Dat heeft het allang gedaan, besluit ik. Vrolijk tik ik verder aan het document, waarin beschreven wordt hoe het bedrijf qua kantoorruimte verder moet gaan groeien. Op korte termijn nemen we een optie op de overige naastgelegen winkelpanden aan de Bergweg – op de lange termijn is onze wens het bouwen van een volledig nieuw pand met datacenter, natuurlijk op het Brainpark, waar anders.

Terwijl ik de nieuwste versie van het document opsla en wat om me heen kijk, vraag ik me af hoe belachelijk dit voor anderen zou lijken. Vorig jaar wilden we hulp voor het schrijven van een businessplan om een lening te krijgen voor zoâ€™n 10 a 15.000 gulden. Daar zouden we deze maand het personeel niet eens van kunnen betalen.

Ik kom weer tot mezelf en tik verder. Er moeten natuurlijk wel parkeerplaatsen bij dat gebouw op het Brainpark…

Feestje

“Dan houden we het nu bij een waarschuwing.”

Met een klap gaat de deur van ons kantoorpand aan de Bergweg in Rotterdam Noord weer dicht. Niemand die die klap boven de muziek uit hoort, maar we hebben die deur vaak genoeg horen klappen om te weten hoe het normaal klinkt. In ieder geval moeten we wat rustiger aan gaan doen, blijkbaar hebben er wat buren geklaagd over geluidsoverlast.

Misschien overbodig om te vermelden, maar we hebben dus een feestje. Het volledige kantoorpand zit vol met zuipende, voornamelijk studentikoze types, en ik ben ook niet meer geheel helder, want zo’n innemend type ben ik wel. Zowel het kantoorgedeelte als de achtertuin zit vol met feestende mensen, en de kelder is in recordtempo omgebouwd tot iets wat we tegenwoordig Lounge zouden noemen. Toentertijd noemden we het gewoon relaxkelder, met goede zit- en ligplekken, en een rook- en lichtshow om het geheel compleet te maken.

Ergens tussen een en twee uur ‘s nachts dut op de begane grond het feest een beetje in. Voordat ik in mijn bureaustoel in slaap val, besluit ik met Stefan en Gertjan een wandeling te gaan maken. Stefan zou binnenkort naar de Erasmus Universiteit gaan. Maar dan moest hij natuurlijk wel Woudestein weten te vinden.

Geen probleem, en dus begonnen we aan onze frisse wandeltocht van de Bergweg in Noord naar de Burgemeester Oudlaan in Kralingen. Van de exacte route weten we verder weinig meer, maar we kwamen in ieder geval langs het Politiebureau en we hebben wat over de Oudedijk gezworven. In ieder geval lukte het ons om Woudestein te bereiken, maar omdat daar verder niks viel te beleven, maakten wij rechtsomkeert en vertrokken weer richting kantoor.

Terug op kantoor treffen we een grotere selectie ingedutte mensen. Maar ja, het is vijf uur ‘s ochtends en over een paar uur begint de nieuwe werkdag weer. Wat is wijsheid?

In de kelder bekijken we om te ontnuchteren nog even The Matrix. Rode en blauwe pillen en de afwezigheid van een zekere lepel vliegen geheel langs ons heen. Terwijl de meesten van ons er ondertussen uitzien als een wrak heeft Tim op een een of andere manier toch een onuitwisbare grijns op zijn gezicht. Ik hoop dat enkele bakken sterke koffie de rest van ons ook weer zo op de been gaat helpen. We gaan vandaag allemaal wel iets eerder naar huis, dat is zeker.

Selectief geheugen

“We moeten toch eens onze memoires naast elkaar gaan leggen.”

Een conclusie die we misschien licht beneveld namen om half twee ‘s ochtends in een cafe aan de Oude Binnenweg, maar dat maakt het niet minder waar. Als je na zo’n 7 jaar op een selectie aan gebeurtenissen probeert terug te kijken die je allebei hebt meegemaakt, blijk je die toch anders te hebben beleefd. Zo ook ex-zakenpartner Tim. Een kleine greep:

– Tim weet zeker dat we de ochtend van ons faillissement een lang gesprek hebben gehad met een advocaat en dat deze ons heeft afgezet aan het Wilhelminaplein. Ik kan me echter van die hele advocaat en dat gesprek niks herinneren, en denk dat Paul (Tim’s vader) ons daar heeft afgezet.

– Samen wisten we ons te herinneren dat we om ons failliet te laten verklaren zelfs de laatste centen die we bij ons hadden uit moesten geven om recente uittreksels van alle B.V.i.o.’s op te halen bij de Kamer van Koophandel op de Beurs. Dat was gelukkig redelijk te belopen vanaf het Wilhelminaplein, zeker als je de Erasmusbrug eenmaal hebt beklommen (scheelt strippen).

– Daar aan het Wilhelminaplein waren we ook eens Aad van Toor (Adriaan van Bassie) tegen het lijf gelopen. Logisch, want behalve de Rechtbank zit daar ook de Belastingdienst, en het olijke duo woonde natuurlijk in Vlaardingen (overigens niet samen, noch in een caravan).

– Ik wist me weer te herinneren wat we na de uitspraak waren gaan doen: op naar Ahoy’ om daar nog even een bezoekje te brengen aan een beurs waar Paul stond. (Vandaar ook dat het alarmbelletje van mijn analytisch denkvermogen aansloeg, Paul was toch al onderweg naar de stad, en had ons even een lift gegeven).

– Volgens Tim hebben we daarna tot vorig jaar geheel geen contact meer gehad, terwijl ik me kan herinneren dat we nog wat gemaild en gebeld hadden (sterker toch, een van die telefoongesprekken was toevalligerwijs in dezelfde week dat oud-werknemer Lennart me belde terwijl hij bij WebNation aan de slag was gegaan).

Toch zijn we het over de meeste dingen wel eens hoor – ik weet niet anders te verklaren hoe het kan dat Tim een MacBook Pro en een iMac in huis heeft en ik een iMac en een MacBook, en hij op het MediaPark in Hilversum bij de VPRO is gaan werken, en ik bij NOS/NPO (u raadt het al) op het MediaPark in Hilversum.

Een poging tot memoreren vindt u trouwens hier.