Het daagde me toen ik vorige week Daphne (mijn ex-vriendin) aan de lijn had, en ook toen ik vandaag met mijn vader (die woensdag weer voor vele maanden naar Thailand vertrekt) aan het eten was: ik zie stiekem een beetje op tegen aanstaande zaterdag.

Wij (Nick, Menno en ik – “de Drie Musketiers”, zoals Michel’s vader ons noemde tijdens de crematie) gaan dan naar Michel’s zusje toe, vooral om een gezellige avond te hebben, maar ook om de laatste details rond de dood van Michel te bespreken. Van iemand die helemaal Web 2.0 was moet je ook bekijken wat er moeten gebeuren met zijn Hyves, zijn Facebook, zijn LinkedIn, en de server die hij bij ColoClue had hangen – dingen die je 10 jaar geleden niet had. En dan is het de bedoeling dat we dit hoofdstuk definitief afsluiten en verder gaan met ons leven. En dat blijft wat raar in mijn hoofd.

Het probleem bij mij is ook een beetje dat ik de volgende nummers nu nooit meer kan horen zonder aan Michel te denken:

en:

I wanna hold you high and steal your pain
‘Cause I’m broken when I’m lonesome
And I don’t feel right when you’re gone away
You’ve gone away, you don’t feel me, here anymore