Author: Riemer Palstra

Een klein scheurtje

“Zie jij dat nou ook?”

De sticker. DE sticker. DE STICKER. Het kale raam van ons pand aan de Bergweg 37d was eindelijk weer voorzien van een logo. Al in de week nadat we het gebouw waren ingetrokken hadden we de letters van de verhuurder (de rode letters ESSAY van Essay Opleidingen) van het raam afgehaald, en sindsdien moest iedereen die langs kwam lopen of rijden zich afvragen wat er in hemelsnaam voor stel studenten achter laptops in dat pand zat. Nu was dat mysterie voorbij.

truelogiX. Het stond er echt. Je kon het vanaf de overkant van de Bergweg nog lezen. Een licht transparante witte achtergrond met zwarte omlijning. Daarbinnen de zwarte en blauwe letters van de naam, zoals altijd fout gespeld met een kleine letter T en een hoofdletter X.

Terwijl Karlijn driftig truelogiX mappen aan het vouwen is (tja, er moest toch ergens een stap in het proces ontbreken om die dingen zo goedkoop gedrukt te krijgen) staren Arno en Lennart naar het raam. Het “Zie jij dat nou ook?” dringt nu een beetje bij me door en ik ga bij ze staan.

Een scheurtje. In het raam. Van net boven waar de sticker begint tot ergens in het midden van de sticker. Stonden er net drie jongens achterin de voorkamer naast een lange kast waarin alleen een EHBO doos lag opgeslagen naar voren te staren, nu stonden ze alledrie voorin de kamer bijna met hun neus op het raam.

Als iemand op dat moment een foto had gemaakt zou dat het een en ander aan gegniffel en gegrijns opleveren. Drie jongens met hun hoofden bijna tegen een ruit aangedrukt, praktisch in hun eigen wasem en vetvlekken, met daarboven het woord ‘truelogiX’. Wij, als de drie wijzen uit Zuid-Holland, besluiten dat het raam niet ter plekke uit elkaar zal vallen, en gaan weer over tot de orde van de dag.

De scheur is in de loop van de tijd blijven groeien, maar niet tot dramatische proporties. Op het moment dat we van de Bergweg naar de Baan, en daarna naar de Elisabethlaan verhuisden was het raam nog heel, maar wel met scheur. We zouden het wel typisch hebben gevonden als met de ondergang van truelogiX ook dat raam uitelkaar zou zijn gesprongen, maar het mocht niet zo zijn.

Bergweg 37d werd o.a. La Belle Brocante, en is nu ‘t Winkeltje, maar elke keer dat ik er langsloop valt me geen scheur meer op. Heeft iemand toch uiteindelijk die ruit vervangen? Opvallend overigens dat bijna elke keer dat ik er langskom er weer een ander bedrijfje zit. Zou dat pand dan toch vervloekt zijn?

Torenhoog

“Uw kantoor staat voor u klaar.”

We worden door de toegangspoorten gelaten en moeten vervolgens de roltrap op richting de 3e verdieping. Pas vanaf daar kan je eventueel met liften of trappen verder het kantoorgebouw in. We staan nu midden in “ons kantoor”, het hoogste gebouw van Nederland, natuurlijk midden in Rotterdam (waar anders?): de Delftse Poort.

Dankzij enkele fijne afspraken mogen we als het nodig is van kantoorruimte gebruikmaken in deze 151 meter hoge toren, waarvan je vanaf het Weena of het Stationsplein de top niet kunt zien zonder pijn te krijgen in je nek. De toren die je vanaf Delft, of met goed weer zelfs vanuit Den Haag al kunt aanschouwen. Want de Delftse Poort is hoog. Torenhoog.

Het kantoor dat we vandaag mogen gebruiken is niet zo hoog in het gebouw gesitueerd, ik kan vanaf de plek waar ik zit goed zien wie er allemaal het Holland Casino in en uit lopen. Tijd om dat in de gaten te houden heb ik echter niet, de dag zit vol met interviews en daar bovenop wordt Tim al de hele dag gevolgd door een ploeg van de VPRO. De catering heeft koffie, thee, water en fris voor ons klaargezet, en we maken er dankbaar gebruik van.

Als we onze spullen weer inpakken bespreken we de gebeurtenissen van de dag. Er zijn leuke beelden geschoten bij Helinium, en ook de hele bus- en metrorit naar Rotterdam is vastgelegd. Nu op naar ons kantoor aan de Bergweg om daar wat beelden te schieten van druk aan het werk zijnde collega’s, wat interviews te geven en tussendoor ook even een personeelsvergadering te houden. Dan op de foto, want er moet ook een plaatje bij het stuk dat door Frederique over ons wordt geschreven voor NRC Handelsblad.

Enkele jaren later publiceert NRC weer een artikel – over mislukte internetondernemingen. De VPRO komt met een documentaire over internetondernemers waarmee het niet altijd even goed mee is gegaan. Boris Veldhuijzen van Zanten zit erin, en ook Tim. In een cafe, op de begane grond. Over schulden. Torenhoog.

Le(e)ning

“Hou oud zijn jullie? 23? 24?”

We nemen allebei plaats voor het bureau van Tabitha, bij de bank waar we een lening af willen gaan sluiten. We antwoorden dat we beide 18 zijn, laten haar even bekomen van de verbazing, en als ze zelf heeft plaatsgenomen op haar stoel vervolgt ze het gesprek.

We hadden het allemaal uitgebreid doorgerekend. In ieder geval wilden we, als we professioneel aan de slag gingen met webdesign en grafisch ontwerp, alle software legaal in ons bezit hebben. Dat vereiste wat gewroet door allerlei verschillende licenties, uitdenken van upgrade constructies en leveranciers afbellen voor prijzen, maar dat wat we nu op papier hadden, was wat we echt nodig hadden. Daar waren we zeker van.

Omdat we veel dingen in eigen handen wilden houden hadden we ook al plannen gemaakt voor 1 of 2 servers, die we op gingen hangen bij een provider in Hoofddorp. Dat moest wel zo goedkoop mogelijk, dus we gingen zoveel mogelijk hardware sprokkelen bij de computerzaak in Rockanje waar Tim die zomer had gewerkt. Na het doornemen van alle prijslijsten hadden we de benodigde onderdelen uitgezocht, en ook een offerte voor 2 computerserver chassis’ binnen. Voor het bedrag dat we in ons plan hadden opgenomen moest het lukken, daar waren we zeker van.

Qua personeel was het al helemaal simpel. We hadden een klasgenoot (Stefan) zover dat hij in zijn vrije tijd het een en ander aan Sales activiteiten voor ons zou uitvoeren, de rest aan organisatie, techniek en uitvoering zouden we met z’n tweeen bewerkstelligen, bij Tim op zijn zolderkamer. Zolderkamerhosting en WebDesing (sic) heet dat tegenwoordig. Eventuele personele groei zouden we nog zeker een jaar aankijken, eerst maar eens zien hoeveel opdrachten er zouden binnenstromen. Zo hadden we het dan ook begroot, want we waren zeker van onze zaak.

“Weten jullie wat. Ik weet een accountant hier in de buurt die ook andere startende bedrijven op weg heeft geholpen met hun business plan. Ik geef jullie zijn adres en telefoonnummer, en dan zie ik jullie graag terug als jullie dit alles gezamenlijk hebben uitgewerkt.”

Zeker van de juistheid van ons plannen verlaten wij het bankkantoor aan de Rijksstraatweg en stappen op onze fiets om richting het kantoor van de accountant in de Vesting te rijden. Die man kan ons nog zoveel vertellen, boven de 15.000 gulden gaan we echt niet uitkomen…