Nu weet ik wel meer niet, maar ik wist echt niet dat Boston zo’n mooie oude haven had. Nou valt de rest van Boston me ook helemaal niet tegen, maar terwijl Regnier en ik zo langs de kade lopen in de redelijk felle lentezon, snap ik ook opeens die televisiereclame waarin een New Yorker even naar Boston komt rijden om een grote kom Clam Chowder te eten, op een terrasje aan het water.

We hebben de auto’s in Cambridge geparkeerd en zijn met de T naar het centrum van Boston doorgereisd. Pas nadat we die reis maken beseffen we ons wat voor interessante omgeving dit eigenlijk is. Harvard University, het Massachusetts Institute of Technology (MiT dus), kantoren van IT grootheden als EMC en Sun, maar ook dat van onze eigen werkgever Genuity, het voormalige BBN. Wat er allemaal in dat laboratorium aan 10 Moulton Street in Cambridge is ontwikkeld, heeft toch een belangrijke rol gespeeld in de doorontwikkeling van E-mail, ARPANet en Internet. En verder hebben ze er een lekkere pastasalade en Lemon Merengue Pie, ook belangrijk!

“Staaaoojjt duuh kaaaoojjj!”

Als we verzamelen in een restaurantje even verderop in Boston, imiteren we allemaal systeembeheerder Jamie, een van de mensen die ons vandaag heeft rondgeleid in de laboratoria en datacenters in Cambridge. Hij legt ons uit hoe het typische Bostonian Accent samengevat kon worden in dat korte zinnetje (“Start the car.”). Logistiek medewerker Jay is met ons mee, en laat ons horen dat hij ook al jaren in Boston woont.

We gaan het tweede weekend van onze tijd in de Verenigde Staten in, en we hebben al wat plannen gemaakt. In ieder geval naar Gloucester, het havenstadje waar delen van de film ‘The Perfect Storm’ waren opgenomen, en naar Cape Cod. Dat is wel een hele rit, maar zelfs als we dat niet halen hebben we in ieder geval een mooi stuk kust meegepakt, misschien zelfs met uitzicht op Nantucket. Omdat we allemaal wat extra gereedschap nodig hebben maken we ook nog een tussenstop bij de Home Depot, en kopen allemaal een klein oranje schroevendraaiersetje van Black & Decker.

We sluiten de avond af in een cafe ergens op een hoekje in Cambridge. Ik ben nog net geen 21, maar zie er ouder uit, dus aangezien er nergens om identificatie wordt gevraagd kan ik gewoon vrolijk meedrinken. Aangezien dat erg bevalt, sluiten we de opvolgende avond af op het terras bij ons hotel in Burlington, dat op een heuveltje ligt en een mooi uitzicht heeft op het stadje. De sterke drank houden we netjes in de papieren bruine zak verborgen, zoals dat hier hoort.

Een heuveltje verderop herbergt de locale bioscoop van Burlington. Na wat lange ritten en wat rondgehang hebben we geen puf meer om echt iets actiefs te doen, dus besluiten we maar een filmpje te gaan pakken. Bij gebrek aan beter wordt het “Pearl Harbor”. Zoals het een rechtgeaarde Amerikaan betaamt gaan we met de auto, en ik rijd stiekem ook een stuk. “Start the car!” Aangezien ik verder niet voetgangers schep of de auto vol in het Victoria Station restaurant onderaan de heuvel parkeer, besluit ik dat het wel goed ging.

Tot nu toe beviel Amerika me dus uitstekend. Alleen dat Pearl Harbor, da’s wel jammer… (vrij naar “I miss you more then Michael Bay missed the mark when he made Pearl Harbor”)