Lente, zomer, en de rest

Tim en Anne

Het huwelijk van Tim en Anne dus. Ik kan het niet anders zeggen, een prachtige en indrukwekkende ceremonie, met als enige smet een ambtenaar van de Burgerlijke Stand die toch enigszins afweek van het gewenste scenario (ik zal er niet teveel over uitwijden, maar het was iets over lente, zomer, etc. In het kort kwam het erop neer dat als je net getrouwd bent het heel erg leuk is, en alles daarna alleen maar achteruit kan gaan. En bedankt!) Verder veel emotionele speeches, lekker eten, een mooi moment met het oplaten van de DreamFlyer lampions en een knallende afsluiting met een heuse vuurwerkshow (en het was nog lang onrustig in Rijsbergen). Wat plaatjes.

Een huwelijksfeest levert bijna altijd een weerzien met oude bekenden op. Aangezien Tim en ik op dezelfde school hebben gezeten en hetzelfde bedrijf hebben gehad ontkom je daar hier zeker niet aan. Tanne heeft nog steeds dezelfde streken (constatErik), Lennart is nog steeds Lennart (we hebben het nog steeds over dezelfde vlekken) en Arno en ik zijn het na lang beraad met elkaar eens dat we op lange vrouwen vallen (dat Jolanda, Arno’s vrouw, en 1,75m naast ons stond, hielp denk ik mee). Later op de avond komt zelfs oud-ThinkQuest’er Zane nog uit Stuttgart aanrijden, en staat truelogiX-collega Marina met haar dochter ook opeens voor mijn neus.

Het door mij zo onschuldig geachte Zundert valt gelijk van zijn voetstuk, als ik vanaf de Belgische grens het dorp binnenrijd en daar gelijk twee borden zie staan voor een seksclub. ‘s Avonds rijd ik weer via Belgie terug en tank bij het Shell station op Hazeldonk-Oost. Nadat ik mij langs een Franse vrachtwagen wurm, krijg ik van de kassamedewerker een Efteling folder en 14 Eftelingzegels in mijn handen gedrukt.

“Pomp 13? Ah, de gelukspomp. Nou, het treft meneer, u krijgt extra Eftelingzegels!”

Lachend kijkt Pardoes de Tovernar me aan vanaf de paarse folder. Dit moet gewoon een slechte grap zijn.

Feestje

“Dan houden we het nu bij een waarschuwing.”

Met een klap gaat de deur van ons kantoorpand aan de Bergweg in Rotterdam Noord weer dicht. Niemand die die klap boven de muziek uit hoort, maar we hebben die deur vaak genoeg horen klappen om te weten hoe het normaal klinkt. In ieder geval moeten we wat rustiger aan gaan doen, blijkbaar hebben er wat buren geklaagd over geluidsoverlast.

Misschien overbodig om te vermelden, maar we hebben dus een feestje. Het volledige kantoorpand zit vol met zuipende, voornamelijk studentikoze types, en ik ben ook niet meer geheel helder, want zo’n innemend type ben ik wel. Zowel het kantoorgedeelte als de achtertuin zit vol met feestende mensen, en de kelder is in recordtempo omgebouwd tot iets wat we tegenwoordig Lounge zouden noemen. Toentertijd noemden we het gewoon relaxkelder, met goede zit- en ligplekken, en een rook- en lichtshow om het geheel compleet te maken.

Ergens tussen een en twee uur ‘s nachts dut op de begane grond het feest een beetje in. Voordat ik in mijn bureaustoel in slaap val, besluit ik met Stefan en Gertjan een wandeling te gaan maken. Stefan zou binnenkort naar de Erasmus Universiteit gaan. Maar dan moest hij natuurlijk wel Woudestein weten te vinden.

Geen probleem, en dus begonnen we aan onze frisse wandeltocht van de Bergweg in Noord naar de Burgemeester Oudlaan in Kralingen. Van de exacte route weten we verder weinig meer, maar we kwamen in ieder geval langs het Politiebureau en we hebben wat over de Oudedijk gezworven. In ieder geval lukte het ons om Woudestein te bereiken, maar omdat daar verder niks viel te beleven, maakten wij rechtsomkeert en vertrokken weer richting kantoor.

Terug op kantoor treffen we een grotere selectie ingedutte mensen. Maar ja, het is vijf uur ‘s ochtends en over een paar uur begint de nieuwe werkdag weer. Wat is wijsheid?

In de kelder bekijken we om te ontnuchteren nog even The Matrix. Rode en blauwe pillen en de afwezigheid van een zekere lepel vliegen geheel langs ons heen. Terwijl de meesten van ons er ondertussen uitzien als een wrak heeft Tim op een een of andere manier toch een onuitwisbare grijns op zijn gezicht. Ik hoop dat enkele bakken sterke koffie de rest van ons ook weer zo op de been gaat helpen. We gaan vandaag allemaal wel iets eerder naar huis, dat is zeker.

Selectief geheugen

“We moeten toch eens onze memoires naast elkaar gaan leggen.”

Een conclusie die we misschien licht beneveld namen om half twee ‘s ochtends in een cafe aan de Oude Binnenweg, maar dat maakt het niet minder waar. Als je na zo’n 7 jaar op een selectie aan gebeurtenissen probeert terug te kijken die je allebei hebt meegemaakt, blijk je die toch anders te hebben beleefd. Zo ook ex-zakenpartner Tim. Een kleine greep:

– Tim weet zeker dat we de ochtend van ons faillissement een lang gesprek hebben gehad met een advocaat en dat deze ons heeft afgezet aan het Wilhelminaplein. Ik kan me echter van die hele advocaat en dat gesprek niks herinneren, en denk dat Paul (Tim’s vader) ons daar heeft afgezet.

– Samen wisten we ons te herinneren dat we om ons failliet te laten verklaren zelfs de laatste centen die we bij ons hadden uit moesten geven om recente uittreksels van alle B.V.i.o.’s op te halen bij de Kamer van Koophandel op de Beurs. Dat was gelukkig redelijk te belopen vanaf het Wilhelminaplein, zeker als je de Erasmusbrug eenmaal hebt beklommen (scheelt strippen).

– Daar aan het Wilhelminaplein waren we ook eens Aad van Toor (Adriaan van Bassie) tegen het lijf gelopen. Logisch, want behalve de Rechtbank zit daar ook de Belastingdienst, en het olijke duo woonde natuurlijk in Vlaardingen (overigens niet samen, noch in een caravan).

– Ik wist me weer te herinneren wat we na de uitspraak waren gaan doen: op naar Ahoy’ om daar nog even een bezoekje te brengen aan een beurs waar Paul stond. (Vandaar ook dat het alarmbelletje van mijn analytisch denkvermogen aansloeg, Paul was toch al onderweg naar de stad, en had ons even een lift gegeven).

– Volgens Tim hebben we daarna tot vorig jaar geheel geen contact meer gehad, terwijl ik me kan herinneren dat we nog wat gemaild en gebeld hadden (sterker toch, een van die telefoongesprekken was toevalligerwijs in dezelfde week dat oud-werknemer Lennart me belde terwijl hij bij WebNation aan de slag was gegaan).

Toch zijn we het over de meeste dingen wel eens hoor – ik weet niet anders te verklaren hoe het kan dat Tim een MacBook Pro en een iMac in huis heeft en ik een iMac en een MacBook, en hij op het MediaPark in Hilversum bij de VPRO is gaan werken, en ik bij NOS/NPO (u raadt het al) op het MediaPark in Hilversum.

Een poging tot memoreren vindt u trouwens hier.