Time Passes Quickly, And Chances Are Few

Vrijdag, even voor 11.00u ‘s ochtends. Tussen het zaagsel en de loshangende bedrading door word ik naar een van de weinige nog overgebleven kantoren op de vijfde verdieping van het Europoint 1 gebouw geleid. Ik ben net door de regen aan komen lopen vanaf metrostation Marconiplein, en bekijk het uitzicht op deze grijze, maar toch vrolijke dag. Oud truelogiX-werknemer Lennart heeft hier trouwens ook een kantoor, maar hij is vandaag vrij. Aan het klussen in zijn nieuwe huis.

Als ik in het kantoor rondkijk valt me op dat het bijna helemaal is ingericht zoals ik zou willen. Niet al te minimalistisch of simplistisch (Geoffrey en ik hebben ons lidmaatschap van het Simplistisch Verbond namelijk al jaren geleden opgezegd), maar wel strak, netjes en voornamelijk in zwart en aluminium (zelfs Senseo apparaat en waterkoker). Zelf had ik de Dells die op de bureau’s stonden liever vervangen door aluminium iMacs met bijbehorend plat toetsenbord, maar goed, dat ben ik.

Dit is echter niet mijn kantoor, en ook niet mijn huis, maar het kantoor van Geoffrey’s bedrijf thinksharp (think#), waar ik even op de koffie ben. Hoewel de smaken van Geoffrey en ik vaak mijlenver uiteen liggen (auto’s, games, vrouwen), zit het qua kantoorinrichting dus wel snor. We bespreken zijn nieuwe huis, het nieuwe huis van Jorn, het nieuwe huis van Lennart, het ondernemerschap, de omroepwereld en de nodige koetjes en kalfjes (koetje hier, koetje daar).

Want waarom was ik eigenlijk in Rotterdam? Om de sporen die het ondernemerschap in mijn leven had achtergelaten voor eens en voor altijd uit te wissen. Om 10.00u ‘s ochtends werd ik verwacht bij het Gerechtsgebouw aan het Wilhelminaplein (en dat zijn er meerdere, dus ook dat was even zoeken, gelukkig was ik ruim op tijd) en na een zitting die hoogstens tien minuten heeft geduurd kon ik voor eens en altijd het Gerechtsgebouw en de Belastingdienst in Rotterdam gedag zwaaien (alleen zitten er aan de Veemstraat dus ambtenaren op de begane grond aan de straatzijde en zal dat vast een vreemde aanblik hebben gegeven).

Als ik even later in de Donner sta pak ik er uit nieuwsgierigheid toch even wat boeken Handelsrecht bij, al was het maar om te kijken hoeveel faillissementen verhoudingsgewijs tot een homologatie van het akkoord komen. Dat zijn er niet al te veel. Ik krijg een binnenpretje als ik me bedenk dat we tien jaar geleden al deze boeken links hebben laten liggen en ons gelijk op de Donner Informatica hoek hebben gestort (wat technisch gezien niet helemaal juist is, want toen stonden de Informatica boeken namelijk nog linksachter in plaats van rechtsachter, men heeft dus gesmokkeld).

Nu is het dus tijd voor plannen maken en op zoek gaan. De juiste baan heb ik al, middenin de wereld van de Nederlandse Radio, Televisie en Internet, dus het komt nu aan op het zoeken van de juiste woonplaats en het juiste huis. Blijf ik in de buurt van Amsterdam? Noord? Purmerend? Hoofddorp? Ga ik de A1 volgen en in Naarden, Bussum, Hilversum, Soest en Amersfoort kijken, of ga ik naar Verweggistan (lees: Almere)? Een terugkeer naar Rotterdam lijkt me sowieso onpraktisch, dus dat heb ik uit mijn hoofd gezet. Oh, en ik moet nog iets zoeken. Want in de Albert Heijn hier op het Buikslotermeerplein kom ik echt iedereen tegen (oud-collega’s Martijn, Art, Jacco en zijn vriendin Esther, vriend Nick, Wouter Bos, Karin Bloemen, collega Dylan), maar haar blijkbaar niet.

PS: mocht ik voor de derde keer (1e keer LX, 2e keer RP) worden gematcht aan die ene klasgenote, dan geef ik het op. Ik verzin wel iets anders dan. Stomme datingsites met hun zogenaamde matchingintelligentie.

Torenhoog

“Uw kantoor staat voor u klaar.”

We worden door de toegangspoorten gelaten en moeten vervolgens de roltrap op richting de 3e verdieping. Pas vanaf daar kan je eventueel met liften of trappen verder het kantoorgebouw in. We staan nu midden in “ons kantoor”, het hoogste gebouw van Nederland, natuurlijk midden in Rotterdam (waar anders?): de Delftse Poort.

Dankzij enkele fijne afspraken mogen we als het nodig is van kantoorruimte gebruikmaken in deze 151 meter hoge toren, waarvan je vanaf het Weena of het Stationsplein de top niet kunt zien zonder pijn te krijgen in je nek. De toren die je vanaf Delft, of met goed weer zelfs vanuit Den Haag al kunt aanschouwen. Want de Delftse Poort is hoog. Torenhoog.

Het kantoor dat we vandaag mogen gebruiken is niet zo hoog in het gebouw gesitueerd, ik kan vanaf de plek waar ik zit goed zien wie er allemaal het Holland Casino in en uit lopen. Tijd om dat in de gaten te houden heb ik echter niet, de dag zit vol met interviews en daar bovenop wordt Tim al de hele dag gevolgd door een ploeg van de VPRO. De catering heeft koffie, thee, water en fris voor ons klaargezet, en we maken er dankbaar gebruik van.

Als we onze spullen weer inpakken bespreken we de gebeurtenissen van de dag. Er zijn leuke beelden geschoten bij Helinium, en ook de hele bus- en metrorit naar Rotterdam is vastgelegd. Nu op naar ons kantoor aan de Bergweg om daar wat beelden te schieten van druk aan het werk zijnde collega’s, wat interviews te geven en tussendoor ook even een personeelsvergadering te houden. Dan op de foto, want er moet ook een plaatje bij het stuk dat door Frederique over ons wordt geschreven voor NRC Handelsblad.

Enkele jaren later publiceert NRC weer een artikel – over mislukte internetondernemingen. De VPRO komt met een documentaire over internetondernemers waarmee het niet altijd even goed mee is gegaan. Boris Veldhuijzen van Zanten zit erin, en ook Tim. In een cafe, op de begane grond. Over schulden. Torenhoog.

Selectief geheugen

“We moeten toch eens onze memoires naast elkaar gaan leggen.”

Een conclusie die we misschien licht beneveld namen om half twee ‘s ochtends in een cafe aan de Oude Binnenweg, maar dat maakt het niet minder waar. Als je na zo’n 7 jaar op een selectie aan gebeurtenissen probeert terug te kijken die je allebei hebt meegemaakt, blijk je die toch anders te hebben beleefd. Zo ook ex-zakenpartner Tim. Een kleine greep:

– Tim weet zeker dat we de ochtend van ons faillissement een lang gesprek hebben gehad met een advocaat en dat deze ons heeft afgezet aan het Wilhelminaplein. Ik kan me echter van die hele advocaat en dat gesprek niks herinneren, en denk dat Paul (Tim’s vader) ons daar heeft afgezet.

– Samen wisten we ons te herinneren dat we om ons failliet te laten verklaren zelfs de laatste centen die we bij ons hadden uit moesten geven om recente uittreksels van alle B.V.i.o.’s op te halen bij de Kamer van Koophandel op de Beurs. Dat was gelukkig redelijk te belopen vanaf het Wilhelminaplein, zeker als je de Erasmusbrug eenmaal hebt beklommen (scheelt strippen).

– Daar aan het Wilhelminaplein waren we ook eens Aad van Toor (Adriaan van Bassie) tegen het lijf gelopen. Logisch, want behalve de Rechtbank zit daar ook de Belastingdienst, en het olijke duo woonde natuurlijk in Vlaardingen (overigens niet samen, noch in een caravan).

– Ik wist me weer te herinneren wat we na de uitspraak waren gaan doen: op naar Ahoy’ om daar nog even een bezoekje te brengen aan een beurs waar Paul stond. (Vandaar ook dat het alarmbelletje van mijn analytisch denkvermogen aansloeg, Paul was toch al onderweg naar de stad, en had ons even een lift gegeven).

– Volgens Tim hebben we daarna tot vorig jaar geheel geen contact meer gehad, terwijl ik me kan herinneren dat we nog wat gemaild en gebeld hadden (sterker toch, een van die telefoongesprekken was toevalligerwijs in dezelfde week dat oud-werknemer Lennart me belde terwijl hij bij WebNation aan de slag was gegaan).

Toch zijn we het over de meeste dingen wel eens hoor – ik weet niet anders te verklaren hoe het kan dat Tim een MacBook Pro en een iMac in huis heeft en ik een iMac en een MacBook, en hij op het MediaPark in Hilversum bij de VPRO is gaan werken, en ik bij NOS/NPO (u raadt het al) op het MediaPark in Hilversum.

Een poging tot memoreren vindt u trouwens hier.