Nothing has changed, I’m exactly the same

(as before we went cruising in a high-speed lane)

Aangezien het vandaag toch in de StaatsCourant en op Rechtspraak.nl staat, ook even hier:

Naam: Riemer Siebren Palstra
Geboren: 07-01-1981
Woonadres: [ … ] 42 3223 [..] Hellevoetsluis
Handelend onder de naam: (voorheen) PALSTRA.COM B.V. I.O.
KvK-nummer: 24312594
Gevestigd te: Bergweg 37d 3037 EA Rotterdam

24-09-2008 rot.01.123.F.1318.1.08 einde faillissement door goedkeuring akkoord op 22 september 2008
24-07-2008 rot.01.123.F.1310.1.08 verificatievergadering en akkoordbehandeling op 12 september 2008 om 10:00 – Locatie: Wilhelminaplein 100-125 Rotterdam

Time Passes Quickly, And Chances Are Few

Vrijdag, even voor 11.00u ‘s ochtends. Tussen het zaagsel en de loshangende bedrading door word ik naar een van de weinige nog overgebleven kantoren op de vijfde verdieping van het Europoint 1 gebouw geleid. Ik ben net door de regen aan komen lopen vanaf metrostation Marconiplein, en bekijk het uitzicht op deze grijze, maar toch vrolijke dag. Oud truelogiX-werknemer Lennart heeft hier trouwens ook een kantoor, maar hij is vandaag vrij. Aan het klussen in zijn nieuwe huis.

Als ik in het kantoor rondkijk valt me op dat het bijna helemaal is ingericht zoals ik zou willen. Niet al te minimalistisch of simplistisch (Geoffrey en ik hebben ons lidmaatschap van het Simplistisch Verbond namelijk al jaren geleden opgezegd), maar wel strak, netjes en voornamelijk in zwart en aluminium (zelfs Senseo apparaat en waterkoker). Zelf had ik de Dells die op de bureau’s stonden liever vervangen door aluminium iMacs met bijbehorend plat toetsenbord, maar goed, dat ben ik.

Dit is echter niet mijn kantoor, en ook niet mijn huis, maar het kantoor van Geoffrey’s bedrijf thinksharp (think#), waar ik even op de koffie ben. Hoewel de smaken van Geoffrey en ik vaak mijlenver uiteen liggen (auto’s, games, vrouwen), zit het qua kantoorinrichting dus wel snor. We bespreken zijn nieuwe huis, het nieuwe huis van Jorn, het nieuwe huis van Lennart, het ondernemerschap, de omroepwereld en de nodige koetjes en kalfjes (koetje hier, koetje daar).

Want waarom was ik eigenlijk in Rotterdam? Om de sporen die het ondernemerschap in mijn leven had achtergelaten voor eens en voor altijd uit te wissen. Om 10.00u ‘s ochtends werd ik verwacht bij het Gerechtsgebouw aan het Wilhelminaplein (en dat zijn er meerdere, dus ook dat was even zoeken, gelukkig was ik ruim op tijd) en na een zitting die hoogstens tien minuten heeft geduurd kon ik voor eens en altijd het Gerechtsgebouw en de Belastingdienst in Rotterdam gedag zwaaien (alleen zitten er aan de Veemstraat dus ambtenaren op de begane grond aan de straatzijde en zal dat vast een vreemde aanblik hebben gegeven).

Als ik even later in de Donner sta pak ik er uit nieuwsgierigheid toch even wat boeken Handelsrecht bij, al was het maar om te kijken hoeveel faillissementen verhoudingsgewijs tot een homologatie van het akkoord komen. Dat zijn er niet al te veel. Ik krijg een binnenpretje als ik me bedenk dat we tien jaar geleden al deze boeken links hebben laten liggen en ons gelijk op de Donner Informatica hoek hebben gestort (wat technisch gezien niet helemaal juist is, want toen stonden de Informatica boeken namelijk nog linksachter in plaats van rechtsachter, men heeft dus gesmokkeld).

Nu is het dus tijd voor plannen maken en op zoek gaan. De juiste baan heb ik al, middenin de wereld van de Nederlandse Radio, Televisie en Internet, dus het komt nu aan op het zoeken van de juiste woonplaats en het juiste huis. Blijf ik in de buurt van Amsterdam? Noord? Purmerend? Hoofddorp? Ga ik de A1 volgen en in Naarden, Bussum, Hilversum, Soest en Amersfoort kijken, of ga ik naar Verweggistan (lees: Almere)? Een terugkeer naar Rotterdam lijkt me sowieso onpraktisch, dus dat heb ik uit mijn hoofd gezet. Oh, en ik moet nog iets zoeken. Want in de Albert Heijn hier op het Buikslotermeerplein kom ik echt iedereen tegen (oud-collega’s Martijn, Art, Jacco en zijn vriendin Esther, vriend Nick, Wouter Bos, Karin Bloemen, collega Dylan), maar haar blijkbaar niet.

PS: mocht ik voor de derde keer (1e keer LX, 2e keer RP) worden gematcht aan die ene klasgenote, dan geef ik het op. Ik verzin wel iets anders dan. Stomme datingsites met hun zogenaamde matchingintelligentie.

Lente, zomer, en de rest

Tim en Anne

Het huwelijk van Tim en Anne dus. Ik kan het niet anders zeggen, een prachtige en indrukwekkende ceremonie, met als enige smet een ambtenaar van de Burgerlijke Stand die toch enigszins afweek van het gewenste scenario (ik zal er niet teveel over uitwijden, maar het was iets over lente, zomer, etc. In het kort kwam het erop neer dat als je net getrouwd bent het heel erg leuk is, en alles daarna alleen maar achteruit kan gaan. En bedankt!) Verder veel emotionele speeches, lekker eten, een mooi moment met het oplaten van de DreamFlyer lampions en een knallende afsluiting met een heuse vuurwerkshow (en het was nog lang onrustig in Rijsbergen). Wat plaatjes.

Een huwelijksfeest levert bijna altijd een weerzien met oude bekenden op. Aangezien Tim en ik op dezelfde school hebben gezeten en hetzelfde bedrijf hebben gehad ontkom je daar hier zeker niet aan. Tanne heeft nog steeds dezelfde streken (constatErik), Lennart is nog steeds Lennart (we hebben het nog steeds over dezelfde vlekken) en Arno en ik zijn het na lang beraad met elkaar eens dat we op lange vrouwen vallen (dat Jolanda, Arno’s vrouw, en 1,75m naast ons stond, hielp denk ik mee). Later op de avond komt zelfs oud-ThinkQuest’er Zane nog uit Stuttgart aanrijden, en staat truelogiX-collega Marina met haar dochter ook opeens voor mijn neus.

Het door mij zo onschuldig geachte Zundert valt gelijk van zijn voetstuk, als ik vanaf de Belgische grens het dorp binnenrijd en daar gelijk twee borden zie staan voor een seksclub. ‘s Avonds rijd ik weer via Belgie terug en tank bij het Shell station op Hazeldonk-Oost. Nadat ik mij langs een Franse vrachtwagen wurm, krijg ik van de kassamedewerker een Efteling folder en 14 Eftelingzegels in mijn handen gedrukt.

“Pomp 13? Ah, de gelukspomp. Nou, het treft meneer, u krijgt extra Eftelingzegels!”

Lachend kijkt Pardoes de Tovernar me aan vanaf de paarse folder. Dit moet gewoon een slechte grap zijn.

Een klein scheurtje

“Zie jij dat nou ook?”

De sticker. DE sticker. DE STICKER. Het kale raam van ons pand aan de Bergweg 37d was eindelijk weer voorzien van een logo. Al in de week nadat we het gebouw waren ingetrokken hadden we de letters van de verhuurder (de rode letters ESSAY van Essay Opleidingen) van het raam afgehaald, en sindsdien moest iedereen die langs kwam lopen of rijden zich afvragen wat er in hemelsnaam voor stel studenten achter laptops in dat pand zat. Nu was dat mysterie voorbij.

truelogiX. Het stond er echt. Je kon het vanaf de overkant van de Bergweg nog lezen. Een licht transparante witte achtergrond met zwarte omlijning. Daarbinnen de zwarte en blauwe letters van de naam, zoals altijd fout gespeld met een kleine letter T en een hoofdletter X.

Terwijl Karlijn driftig truelogiX mappen aan het vouwen is (tja, er moest toch ergens een stap in het proces ontbreken om die dingen zo goedkoop gedrukt te krijgen) staren Arno en Lennart naar het raam. Het “Zie jij dat nou ook?” dringt nu een beetje bij me door en ik ga bij ze staan.

Een scheurtje. In het raam. Van net boven waar de sticker begint tot ergens in het midden van de sticker. Stonden er net drie jongens achterin de voorkamer naast een lange kast waarin alleen een EHBO doos lag opgeslagen naar voren te staren, nu stonden ze alledrie voorin de kamer bijna met hun neus op het raam.

Als iemand op dat moment een foto had gemaakt zou dat het een en ander aan gegniffel en gegrijns opleveren. Drie jongens met hun hoofden bijna tegen een ruit aangedrukt, praktisch in hun eigen wasem en vetvlekken, met daarboven het woord ‘truelogiX’. Wij, als de drie wijzen uit Zuid-Holland, besluiten dat het raam niet ter plekke uit elkaar zal vallen, en gaan weer over tot de orde van de dag.

De scheur is in de loop van de tijd blijven groeien, maar niet tot dramatische proporties. Op het moment dat we van de Bergweg naar de Baan, en daarna naar de Elisabethlaan verhuisden was het raam nog heel, maar wel met scheur. We zouden het wel typisch hebben gevonden als met de ondergang van truelogiX ook dat raam uitelkaar zou zijn gesprongen, maar het mocht niet zo zijn.

Bergweg 37d werd o.a. La Belle Brocante, en is nu ‘t Winkeltje, maar elke keer dat ik er langsloop valt me geen scheur meer op. Heeft iemand toch uiteindelijk die ruit vervangen? Opvallend overigens dat bijna elke keer dat ik er langskom er weer een ander bedrijfje zit. Zou dat pand dan toch vervloekt zijn?

Torenhoog

“Uw kantoor staat voor u klaar.”

We worden door de toegangspoorten gelaten en moeten vervolgens de roltrap op richting de 3e verdieping. Pas vanaf daar kan je eventueel met liften of trappen verder het kantoorgebouw in. We staan nu midden in “ons kantoor”, het hoogste gebouw van Nederland, natuurlijk midden in Rotterdam (waar anders?): de Delftse Poort.

Dankzij enkele fijne afspraken mogen we als het nodig is van kantoorruimte gebruikmaken in deze 151 meter hoge toren, waarvan je vanaf het Weena of het Stationsplein de top niet kunt zien zonder pijn te krijgen in je nek. De toren die je vanaf Delft, of met goed weer zelfs vanuit Den Haag al kunt aanschouwen. Want de Delftse Poort is hoog. Torenhoog.

Het kantoor dat we vandaag mogen gebruiken is niet zo hoog in het gebouw gesitueerd, ik kan vanaf de plek waar ik zit goed zien wie er allemaal het Holland Casino in en uit lopen. Tijd om dat in de gaten te houden heb ik echter niet, de dag zit vol met interviews en daar bovenop wordt Tim al de hele dag gevolgd door een ploeg van de VPRO. De catering heeft koffie, thee, water en fris voor ons klaargezet, en we maken er dankbaar gebruik van.

Als we onze spullen weer inpakken bespreken we de gebeurtenissen van de dag. Er zijn leuke beelden geschoten bij Helinium, en ook de hele bus- en metrorit naar Rotterdam is vastgelegd. Nu op naar ons kantoor aan de Bergweg om daar wat beelden te schieten van druk aan het werk zijnde collega’s, wat interviews te geven en tussendoor ook even een personeelsvergadering te houden. Dan op de foto, want er moet ook een plaatje bij het stuk dat door Frederique over ons wordt geschreven voor NRC Handelsblad.

Enkele jaren later publiceert NRC weer een artikel – over mislukte internetondernemingen. De VPRO komt met een documentaire over internetondernemers waarmee het niet altijd even goed mee is gegaan. Boris Veldhuijzen van Zanten zit erin, en ook Tim. In een cafe, op de begane grond. Over schulden. Torenhoog.