Een klein scheurtje

“Zie jij dat nou ook?”

De sticker. DE sticker. DE STICKER. Het kale raam van ons pand aan de Bergweg 37d was eindelijk weer voorzien van een logo. Al in de week nadat we het gebouw waren ingetrokken hadden we de letters van de verhuurder (de rode letters ESSAY van Essay Opleidingen) van het raam afgehaald, en sindsdien moest iedereen die langs kwam lopen of rijden zich afvragen wat er in hemelsnaam voor stel studenten achter laptops in dat pand zat. Nu was dat mysterie voorbij.

truelogiX. Het stond er echt. Je kon het vanaf de overkant van de Bergweg nog lezen. Een licht transparante witte achtergrond met zwarte omlijning. Daarbinnen de zwarte en blauwe letters van de naam, zoals altijd fout gespeld met een kleine letter T en een hoofdletter X.

Terwijl Karlijn driftig truelogiX mappen aan het vouwen is (tja, er moest toch ergens een stap in het proces ontbreken om die dingen zo goedkoop gedrukt te krijgen) staren Arno en Lennart naar het raam. Het “Zie jij dat nou ook?” dringt nu een beetje bij me door en ik ga bij ze staan.

Een scheurtje. In het raam. Van net boven waar de sticker begint tot ergens in het midden van de sticker. Stonden er net drie jongens achterin de voorkamer naast een lange kast waarin alleen een EHBO doos lag opgeslagen naar voren te staren, nu stonden ze alledrie voorin de kamer bijna met hun neus op het raam.

Als iemand op dat moment een foto had gemaakt zou dat het een en ander aan gegniffel en gegrijns opleveren. Drie jongens met hun hoofden bijna tegen een ruit aangedrukt, praktisch in hun eigen wasem en vetvlekken, met daarboven het woord ‘truelogiX’. Wij, als de drie wijzen uit Zuid-Holland, besluiten dat het raam niet ter plekke uit elkaar zal vallen, en gaan weer over tot de orde van de dag.

De scheur is in de loop van de tijd blijven groeien, maar niet tot dramatische proporties. Op het moment dat we van de Bergweg naar de Baan, en daarna naar de Elisabethlaan verhuisden was het raam nog heel, maar wel met scheur. We zouden het wel typisch hebben gevonden als met de ondergang van truelogiX ook dat raam uitelkaar zou zijn gesprongen, maar het mocht niet zo zijn.

Bergweg 37d werd o.a. La Belle Brocante, en is nu ‘t Winkeltje, maar elke keer dat ik er langsloop valt me geen scheur meer op. Heeft iemand toch uiteindelijk die ruit vervangen? Opvallend overigens dat bijna elke keer dat ik er langskom er weer een ander bedrijfje zit. Zou dat pand dan toch vervloekt zijn?

Wat is dat toch met het Brainpark?

Regelmatig zeg ik tegen de eigenaar van een ISP uit de Drechtstreek, dat als ze op het Brainpark of Rivium waren gaan zitten in plaats van Sliedrecht, Alblasserdam of Papendrecht, ik subiet mijn spullen had ingepakt en bij ze was gaan werken. Maar wat is dat toch met het Brainpark? Tja…

“Ik ben op weg naar kantoor.”

Erg vreemd om dat te zeggen tegen oud-klasgenoten. Terwijl ik afscheid neem van Siebren op Centraal Station merk ik op dat ik het toch nog niet normaal over mijn lippen krijg. Ik had het vorige week ook al geoefend, want toen zat Jantien bij me in de metro, op weg naar de Politieacademie.

Zo, op naar de tram. De keuze van trams richting kantoor was simpel, de 4 langs de Noordsingel, of de 6 langs de Zaagmolendrift en de Zaagmolenstraat. De 4 dus. Terwijl ik instap meen ik een van de drie HRO studentes die vanaf het Stationsplein richting Centraal Station lopen te herkennen. Iets korter haar, donkere jas. Nou ja, het zal wel.

Ik stap het kantoor binnen en groet iedereen. Wernher zit er, onze huisallochtoon. De Zuid-Afrikaan zit druk aan databases te bouwen, en stuurt per abuis een mailtje over Microsoft SQL richting een MySQL mailinglist. Naast hem zit Lennart, de luidruchtige student uit Hoek van Holland, te klussen aan ons geimproviseerde Intranet. Aan de andere kant van de kamer staren Marlon en Amsterdammer Rogier gebiologeerd naar het scherm van een van de Dell laptops. Druk bezig met de vormgeving voor een educatieve site met online literatuur.

Als ik door de tussenkamer annex lunchruimte loop, langs onze zoemende kantoorserver, zie ik Aimee al zitten in de directiekamer. Ook haar groet ik. Een rustig dagje dus vandaag. Op een drukke dag zou de kring in de voorkamer volledig bezet zijn, en zou je ook in de directiekamer nauwelijks nog een extra iemand kwijt kunnen.

Ik open een van de documenten waar ik al een tijdje aan werk. Begint onze grootheidswaanzin toe te slaan? Dat heeft het allang gedaan, besluit ik. Vrolijk tik ik verder aan het document, waarin beschreven wordt hoe het bedrijf qua kantoorruimte verder moet gaan groeien. Op korte termijn nemen we een optie op de overige naastgelegen winkelpanden aan de Bergweg – op de lange termijn is onze wens het bouwen van een volledig nieuw pand met datacenter, natuurlijk op het Brainpark, waar anders.

Terwijl ik de nieuwste versie van het document opsla en wat om me heen kijk, vraag ik me af hoe belachelijk dit voor anderen zou lijken. Vorig jaar wilden we hulp voor het schrijven van een businessplan om een lening te krijgen voor zoâ€™n 10 a 15.000 gulden. Daar zouden we deze maand het personeel niet eens van kunnen betalen.

Ik kom weer tot mezelf en tik verder. Er moeten natuurlijk wel parkeerplaatsen bij dat gebouw op het Brainpark…

Feestje

“Dan houden we het nu bij een waarschuwing.”

Met een klap gaat de deur van ons kantoorpand aan de Bergweg in Rotterdam Noord weer dicht. Niemand die die klap boven de muziek uit hoort, maar we hebben die deur vaak genoeg horen klappen om te weten hoe het normaal klinkt. In ieder geval moeten we wat rustiger aan gaan doen, blijkbaar hebben er wat buren geklaagd over geluidsoverlast.

Misschien overbodig om te vermelden, maar we hebben dus een feestje. Het volledige kantoorpand zit vol met zuipende, voornamelijk studentikoze types, en ik ben ook niet meer geheel helder, want zo’n innemend type ben ik wel. Zowel het kantoorgedeelte als de achtertuin zit vol met feestende mensen, en de kelder is in recordtempo omgebouwd tot iets wat we tegenwoordig Lounge zouden noemen. Toentertijd noemden we het gewoon relaxkelder, met goede zit- en ligplekken, en een rook- en lichtshow om het geheel compleet te maken.

Ergens tussen een en twee uur ‘s nachts dut op de begane grond het feest een beetje in. Voordat ik in mijn bureaustoel in slaap val, besluit ik met Stefan en Gertjan een wandeling te gaan maken. Stefan zou binnenkort naar de Erasmus Universiteit gaan. Maar dan moest hij natuurlijk wel Woudestein weten te vinden.

Geen probleem, en dus begonnen we aan onze frisse wandeltocht van de Bergweg in Noord naar de Burgemeester Oudlaan in Kralingen. Van de exacte route weten we verder weinig meer, maar we kwamen in ieder geval langs het Politiebureau en we hebben wat over de Oudedijk gezworven. In ieder geval lukte het ons om Woudestein te bereiken, maar omdat daar verder niks viel te beleven, maakten wij rechtsomkeert en vertrokken weer richting kantoor.

Terug op kantoor treffen we een grotere selectie ingedutte mensen. Maar ja, het is vijf uur ‘s ochtends en over een paar uur begint de nieuwe werkdag weer. Wat is wijsheid?

In de kelder bekijken we om te ontnuchteren nog even The Matrix. Rode en blauwe pillen en de afwezigheid van een zekere lepel vliegen geheel langs ons heen. Terwijl de meesten van ons er ondertussen uitzien als een wrak heeft Tim op een een of andere manier toch een onuitwisbare grijns op zijn gezicht. Ik hoop dat enkele bakken sterke koffie de rest van ons ook weer zo op de been gaat helpen. We gaan vandaag allemaal wel iets eerder naar huis, dat is zeker.